تحقیق تاريخچه معماري 32 ص
دسته بندي :
دانش آموزی و دانشجویی »
دانلود تحقیق
لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل : word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 29 صفحه
قسمتی از متن word (..doc) :
(1)
بخش اول
معماري ايران در دوره قبل ازاسلام
معماري در دوره ماد و هخامنشي
اصول معماري ايراني
به طور كلي اصول معماري ايرني عبارتند از :
مردم واري : يعني داشتن مقياس انساني كه آن را مي توان در عناصر مختلف معماري ايران مشاهده كرد . به طور مثال اگر سه دري ( اتاق خواب ) را در نظر بگيريم، اندازه ي ان بر حسب نيازهاي مختلف يك زن، مرد، بچه يا بچه هاي آنها، لوازم مورد نياز و … در نظر گرفته شده است يا براي جلوگيري از گزند گرماي زياد ايران، ديوار را دو پوسته مي ساختند و يا نور را از سقف مي گرفتند.
پرهيز از بيهودگي : در معماري ايران بر اين اصل تاكيد فروان شده است، به عنوان مثال نصب مجسمه ها كه در اغلب بناهاي سرزمين هاي ديگر معمول است در معماري ايراني وجود ندارد.
نيارش : اصطلاحي است در معماري و به كليه كارهايي اطلاق مي شود كه براي ايستايي و پايداري بنا انجام مي گيرد. به عبارت ديگر، نيارش مجموعه اي است از امور محاسباتي و استاتيكي به انضمام مصالح شناسي و انتخاب و استفاده از مناسب ترين و كمترين مصالح. به عنوان مثال در گذشته بيشتر تكيه ي معماران بر اصول مهندسي بوده است و به نظر آنان هنگامي بنا زيبا بوده كه از لحاظ ايستايي نيز نمايان گر ايستا بودن خود باشد.
در نيارش از مقياسي به نام « پيمون » استفاده مي شده است. پيمون يكي از ضوابطي بود كه براي تعيين تناسب بين اجزاي بنا رعايت مي شد. با استفاده از نيارش و پيمون، سه مرحله ي مهم طرح ، محاسبه و اجرا به بهترين نحو انجام مي يافت به طوري كه طرح زيبا، محسبات صحيح و اجرا نيز
ساده مي شد.
(2)
خود بسندگي : به عبارتي، خود كفايي است و به مفهوم استفاده از حداكثر امكانات موجود و در دسترس و مصالح بوم آورد است. به اين تريتب كار با سرعت بيش تر انجام شده و مصالح با طبيعت
اطراف خود هماهنگي بيش تري داشته است.
درون گرايي : يعني به دليل وضع جغرافياي خاص بساري از مناطق ايران، مانند خشكي، بادهاي مختلف، و شن هاي روان و … امكان ساخت بناهاي برون گرا نبوده است. به عنوان مثال در نقشه تخت جمشيد «درون گرايي » كاملاً ديده مي شود.
شيوه هاي معماري ايراني
به طور كلي معماري ايراني داراي شش شيوه مي باشد كه دو شيوه ي آن مربوط يه معماري قبل از اسلام و چهار شيوه ي بعدي آن مربوط به معماري بعد از اسلام مي باشد. اين شيوه ها عبارتند از :
شيوه هاي معماري ايران
شيوه ي خراساني
شيوه ي رازي
شيوه ي آذري
شيوه ي اصفهاني
معماري قبل از اسلام معماري بعد از اسلام
شيوه ي پارسي
2 ـ شيوه ي پارتي
در اين بخش به بررسي شيوه هاي معماري در قبل از اسلام مي پردازيم :
الف ـ شيوه ي پارسي : اين شيوه مربوط به زمان مادها تا حمله ي اسكندر يعني از قرن 8 تا 3 ق.م مي باشد .
مهم ترين خصوصيات شيوه ي پارسي عبارت است از:
استفاده از سنگ هاي بريده، منظم و گاهي صيقل خورده و بهره گيري از بهترين نوع مصالح از لحاظ مرغوبيت، رنگ و دوام از هر جاكه ميسر بوده است.
(3)
آماده كردن پي بنا با سنگ ريزه و سنگ لاشه و قرار گرفتن بناي ساختمان بر روي سكو و تخت گاه.
نهادن ستون ها در حداكثر فاصله ي ممكن و تا ارتفاع بسيار چشم گير و آرايش سرستون ها با جزئياتي كه براي تحمل بار سقف چوبي كاملاً متناسب و منطقي باشد.
پوشش با شاتير، تير و تيرچه ي چوبي سخت و بريده و درودگري شده.
آرايش ديواره هاي اطراف پلكان هاي كوتاه و مال رو با نقش هاي برجسته و كنگره هاي زيبا و متناسب.
ساختن ديواره هاي جدا كننده با خشت خام و آرايش داخلي و خارجي آن با كاشي رنگي لعاب دار.
پرداختن فرش كف با بهترين مصالحي كه در آن روزگار يافت مي شده است.
تعبيه ي سايبان و آفتاب گير منطقي و ضروري براي ساختمان ها.
معماري در دوره ي مادها
مادها در آذربايجان، حدود كردستان و لرستان، ري قديم و اصفهان مسكن داشتند. پارس ها با بوميان و
همسايگان نيرومند خود مانند « آشوريان » و « اورارتويي ها » (ourartou) به جنگ و ستيز پرداختند و ديه ها و مساكن اين نواحي را يكي پس از ديگري تصرف كردند و به دور شهرها بارو كشيدند. فرمانروايان قبيله هاي ماد در يك جا گرد آمدند و دولت هاي كوچكي تشكيل دادند. مادها به مدت 100 سال پايدار ماندند و از اوسط قرن 9 ق.م كم كم براي دولت نيرومند آشور مايه ي دردسر شدند.دولت ماد در سال « 550 ق.م » منقرض و جزو دولت پارس شد.
سه ناحيه ي عمده ي دولت ماد عبارتند از:
ـ همدان
ـ ري
ـ نسا (حدود كرمانشاه )
(5)
هگمتانه يا همدان امروزي، پايتخت مادها، و نخستين شهر هخامنشي بود كه تا زمان اشكانيان نيز پايتخت تابستاني به شمار مي رفت. آثار مكشوفه ي معماري در هگمتانه، شامل برج، حصار و بناهاي عظيم خشتي، خبر از يك شهر يا دژ تابستاني مي دهد. شهر باستاني مكشوفه از لحاظ معماري و نيز از لحاظ تاسيات دفاعي و حفاظتي، داراي ويژگي هايي است كه در نوع خود كم نظير است. از ديگر آثار اين دوره مي توان از شهرهاي بيستون، كنگاور و اسپيدانه ( اصفهان ) نام برد. آثار معماري دوره ي ماد عبارتند از:
ـ دخمه ي « داو دختر » در فارس.
ـ دخمه ي « قزقاپان » يا قيزقاپان ( رباينده دختر ) در سليمانيه ي كردستان عراق.
ـ دخمه ي « سكاوند » در كردستان.
ـ دخمه ي « فخرگاه » در كردستان.
ـ « گودين تپه » در جنوب شرقي كنگاور.
ـ « تپه ي نوشي جان » در جنوب همدان.
معماري در دوره هخامنشي
عصر هخامنشي با اقدامات سياسي « كوروش » بنيان گذار آن سلسله، و ايجاد نخستين كانون امپراطوري خود در « پاسارگاد »، از سال « 550 ق.م » آغاز مي شود. هنر هخامنشي معمو لاً به دو دوره تقسيم مي شود :
اولين دوره در ويرانه هاي پاسارگاد شناسايي مي شود كه به فرمان « كوروش » برپا گرديد؛ دوره ي دوم در آثار شكوهمندي چون كاخ هاي تخت جمشيد ديده مي شود كه به فرمان « داريوش اول » و جانشين آن ساخته شد. بناي مهم « تخت جمشيد » يكي از بناهايي است كه به شيوه ي « پارسي » ساخته شده است.
اما قبل از آن كه به بررسي اين مجموعه بپردازيم، به شرح مختصري درباره ي ابنيه ي موجود در پاسارگاد مي پردازيم:
پاسارگاد: كهن سال ترين بناهاي هخامنشي كه ويرانه هاي آنها تاكنون بر جاي مانده است، بناهايي هستند كه در پاسارگاد ـ نخستين پايتخت دولت هخامنشي ـ بر پا شده بودند. « كوروش » ـ نخستين پادشاه هخامنشي ـ « پاسارگاد » را پايتخت كشور اعلام كرد و در سال « 550 ق.م » دستور احداث مجموعه اي متشكل از چند كاخ، آتشكده، معبد و هم چنين آرامگاه خويش را صادر نمود.